...І распаліся сьцены цаглянага замка,
І каробка са шлюбным вянком – на гарышчы.
А над горадам зьзяе сузор’е Сабакі.
Мы аплакаць забылі свае папялішчы.
І сяброў, і вандроўнікаў поім і кормім
І ўпускаем у сэрца, каб некалі выгнаць.
Ад каляднае ёлкі ігліца па доме
Парассыпана – дні незваротныя быццам.
Як ня ўмела я жыць – дык дасюль не наўчылі
І цяпер не навучаць, напэўна, ніколі
Ні падзеньні, ні ўзьлёты...
Я – вецер бяскрылы,
Па памылцы замкнёны
ў вавёрчыным коле.
|
|
